‘Beetje sneu voor de middelste ..’ schreef een moeder op Facebook. Het ging over mijn middelste kind. Ze werd gemist in mijn vorige blog. Nu was het maar een eerste blog dat toevallig over m’n oudste en m’n jongste ging. Maar toch, het zette me aan het denken. Hoe ga je om met de middelste? Hoe ga ik om met mijn middelste? En is dat sneu?
Mijn middelste is een heerlijk meisje van bijna 8. In tijdschriften lees ik weleens wat haar zou moeten typeren. Volgens die bladen is de middelste vaak het vergeten kind. Je bent immers niet de stoere oudste en zeker niet de vertederende jongste. Daarom schreeuwt een middelste kind vaak om aandacht. Of het trekt zich bewust terug. Gaat dit over mijn kind? Kloppen die stereotypen? Vergeet ik mijn middelste? Eerlijke vragen die een eerlijk antwoord nodig hebben.
Voordat ze ‘de middelste’ werd, was zij 6 jaar lang het enige meisje, de jongste en de schattigste. Of ze genoot van die positie? Waarschijnlijk wel. Maar anders dan haar kleine zusje nu, was ze als peuter al een bescheiden en rustig meisje. Ze vond het prima als haar grote broer de aandacht vroeg. Wat genoot ik van haar!
Toen kwam haar kleine zus in het gezin. Niets maakte mijn middelste gelukkiger dan het krijgen van een zusje. Ze ziet haar als het grootste cadeau dat ze ooit heeft gekregen. En nog steeds is ze elke dag blij met haar kleine zusje. Ze is haar beste en zorgzaamste speelkameraadje.
Doet ze alsof? Om aandacht te krijgen? Nee, echt niet. De liefde voor haar zusje komt recht uit haar hart. Maar inderdaad, zusje vraagt wel veel aandacht. Net als haar grote broer. En de middelste is dan toch de middelste…
Meisjes-tijd
In de vakantie was grote broer een week op kamp. Leuk voor hem, maar ook voor mijn middelste! Een week meisjes-tijd! Mijn dochter mocht zeggen wat ze die week wilde doen. Ik verwachtte nagellaksessies en shoppen. Nee hoor, ze wilde met mama naar een binnenspeeltuin. Dat is nou typisch iets wat me leuker leek met meer kids, maar beloofd is beloofd, wij gingen. En dan ook nog naar die speeltuin die zo onhandig ver weg ligt. Want, ik had me voorgenomen om naar haar wensen te luisteren en geen genoegen te nemen met een bescheiden ‘het maakt me niet uit’. Dus aten we die week haar lievelingseten en mocht ze de schoolspullen uitzoeken die zij het mooiste vond.
Mijn middelste vond al die aandacht heerlijk en ze was gelukkig. Maar lang niet zo gelukkig als toen ze haar broer weer zag. En met haar kleine zusje speelde.
3 kinderen. Een oudste, een jongste en ja, ook een middelste. En ik houd van allemaal evenveel. Ik wist niet dat dat kon. Dat was bij de tweede al zo bijzonder. En bij de derde weer. Met elk kind dat we mochten krijgen groeide mijn hart een beetje groter. Ik zie dit als een zegen van Boven. Elk kind heeft individuele aandacht nodig, zo leerde ik op de JONGleren-cursus. Dat is met 3 kids niet altijd makkelijk. Zeg maar gerust: een grote uitdaging. Die ene speciale week met mijn middelste was niet alleen goed voor haar, het deed ons goed. Het versterkte onze band als moeder en dochter.
Koester
Ik merk dat het goed is om af en toe echt even na te denken over het bijzondere van mijn kids. Elk apart. Het helpt me om dan 5 dingen op te schrijven die ik van ze waardeer. Ik kan je dat echt aanraden. En als je dat lijstje hebt, vertel het ze dan ook. Koester ze. En probeer, als het kan, met elk apart eens iets te doen. Een rondje fietsen na het avondeten, een ijsje halen of nagels lakken en naar de speeltuin, wat het kind maar wil. Praat van hart tot hart, luister en laat merken dat je het kind echt ziet. Het helpt mij mijn middelste te zien zoals ze is. En mijn oudste. En mijn jongste.
Geen stereotypetjes. Maar echt zichzelf.
—
door: Marjolijn Vreeken
(*we gebruiken hier een stockfoto. Het meisje op de foto is dus niet Marjolijns dochter)
