‘Nee!’ Mijn schattige peuterdochter van 2 heeft het weer. Ze kijkt me vastberaden aan met haar grote donkere kijkers. Wat ik ook probeer, ze wil niet in de winkelwagen. Deze minidame met die lieve, blonde piekhaartjes drijft me regelmatig tot wanhoop. Net als haar stoere, grote broer. Ben ik de enige die opvoeden af en toe knap lastig vindt?
Iedereen vindt mijn jongste schattig. Geen wonder. Ze kletst honderduit en windt moeiteloos haar peutervriendjes om de vinger. Net als oudere dames. Maar ze kan zo dwars zijn. Dan weigert ze in een winkelwagen te blijven zitten, haalt winkelschappen leeg of rent de winkel uit terwijl ik sta af te rekenen. Terwijl anderen erom lachen staat bij mij het zweet op mijn rug…
Maar ik laat me natuurlijk niet kennen. Ze is m’n derde, dus ik heb deze fase al twee keer eerder doorgemaakt en ken de trucjes. Met een broodje of appeltje is ze snel afgeleid, zodat ik haar snel vast kan gespen in de buggy of bakfiets. Of ik wijs onderweg naar eendjes en schaapjes en de boze bui is gauw vergeten. Choose your battles, heet dat in opvoedboeken.
Knap lastig soms, die peuterpuberteit. Gelukkig kan ik het op sommige momenten ook relativeren. Het is maar een fase en het is belangrijk voor haar ontwikkeling. Zo ontdekt ze wat ze zelf mag bepalen en wat niet. Het zijn de eerste stapjes naar zelfstandigheid!
Gezucht en gesteun
M’n bijna-tiener is natuurlijk al een stuk verder. Je kunt al best volwassen gesprekken met hem voeren. Daar geniet ik van als we samen een ijsje gaan eten of nog even een stuk gaan fietsen na het avondeten. Hij is nieuwsgierig. Op zich een goede eigenschap, maar stiekem met mijn partner iets privé bespreken, dat is er echt niet meer bij. Meneer heeft het feilloos door en is niet zo makkelijk af te leiden.
Hij is de oudste en kan, volgens hemzelf, prima voor zichzelf zorgen. Zelfstandigheid leren is bij hem aardig gelukt. Maar iets voor een ander doen, even de tafel dekken, dat kan alleen met een hoop gezucht en gekreun. Liefst met een grote mond erbij.
Als moeder heb ik het soms zwaar met deze jongeman. Hoe zorg ik dat het leuk blijft, voor hem en de rest van het gezin? Of hoeft dat niet altijd? Hoe leer ik hem zijn eigen keuzes maken en wat doe ik als dat niet de mijne zijn? Ik kan hem niet meer als een klein kind behandelen, maar hoe dan wel?
Toch wat meer loslaten?
Af en toe spiek ik eens bij andere ouders, hoe doen zij het? Wat kan ik van ze leren? Gelukkig zie ik dan dat het in andere gezinnen ook niet altijd voorbeeldig gaat. Dat daar weleens iemand overkookt (en nee niet alleen het kind). En ik kijk ook naar hun oudere kids, die er toch best leuk uitgekomen zijn. Misschien toch maar wat meer loslaten? Eerst maar even genieten van de zomervakantie…dan mag het gelukkig wat losser allemaal!
Heb je tips hoe je omgaat met een nee-zeggende peuter? Of hoe je het gezellig houdt met (bijna-)pubers in huis? Deel ze onder dit blog.
It takes a village to raise a child
Opvoeden doe je niet in je eentje. Of met z’n tweetjes. Het kan natuurlijk wel, maar het is zoveel fijner als je andere ouders kent die hetzelfde meemaken. Als je ervaringen kunt delen, samen kunt lachen en elkaar tips kunt geven. In onze wijken zijn twee initiatieven waar je andere ouders kunt ontmoeten. Welkom!
JONGleren 10+ – interactieve opvoedcursus voor ouders van kinderen vanaf 10 jaar
Mama Café Ypenburg – maandelijkse koffie- en speelochtend voor ouders en hun jonge kinderen
door: Marjolijn Vreeken
