Saamhorigheid. Het is een ouderwets woord, maar ik weet geen betere. Het zegt namelijk precies waarom ik altijd zo graag in ons straatje in Ypenburg woonde. Meer dan 10 jaar.
En toen veranderde alles. Er kwamen bouwactiviteiten, die de rust in ons straatje wreed verstoorden. Net als de saamhorigheid. Zo jammer. Maar wat doe je eraan?
Klagen helpt niet, maar een minibieb wel!
Ruim tien jaar woonde ik in een kneuterstraatje. Acht huizen op een rijtje, geen overburen. We kenden elkaar goed. Het was net een dorp. Maar ja, Den Haag is natuurlijk geen dorp. Wel in naam, maar niet echt. En dus werd het braakliggend veld aan de overkant bebouwd. Geen probleem, we wisten dat het ooit zou gebeuren. We wisten dat de vogeltjes een tijd lang elke ochtend om 7 uur, of soms zelfs vroeger, zouden worden overstemd door vrachtwagens en hei-installaties. De bouw duurde lang. Het was soms echt doorbijten, maar we hebben het allemaal overleefd.
En nu is het klaar. Het ziet er echt prachtig uit. Maar toch … soms mis ik de kneuterigheid van ons oude straatje. Het gevoel dat je iedereen kende. Zelfs de moeder van de buurvrouw 3 huizen verderop. Nu heb ik overburen die me (nog) niet herkennen als ik ze groet. Zo jammer.
Maar … ik heb er wat op gevonden. De minibieb!
Van huis uit kreeg ik een belangrijk levensmotto mee: ‘behandel anderen zoals je zelf behandeld wilt worden.’ Dus dacht ik : wat zou ik nou willen als ik hier nieuw kwam wonen? Dat mensen me gastvrij zouden ontvangen, toch? Maar ja, al die nieuwe buren, zitten die op mij te wachten?
Een borrel? Nee, die mensen kennen me niet, dus die komen nooit zomaar borrelen. Ik hou trouwens zelf ook niet van feestjes waar ik niemand ken.
Nee, ik moet iets ondernemen dat dicht bij mezelf ligt. Nu houd ik van lezen. En van delen. Dus … een minibieb! Gewoon een kastje in de voortuin, waar iedereen gratis boeken mag lenen en delen.
Een handige vriend van ons ging aan de slag met de bouwtekening en maakte een prachtige minibieb. Boeken erin, klaar.
En het werkt! Elke dag staan er mensen stil bij ons biebje. Ik heb daardoor leuke gesprekjes met nieuwe buren en ik ken inmiddels de meeste namen van de nieuwe buurkinderen. Ik kreeg zelfs een enthousiast kaartje van een nieuwe buuv om te vertellen dat ze de bieb zo leuk vond. Heerlijk!
Dit werkt dus. Wat zal ik hierna eens doen om de saamhorigheid terug te brengen? Toch een borrel? Of een plantjesruilkas? Een leesclub? …
Heb jij een goed idee om de onderlinge band in je straat te verbeteren? Of een leuke ervaring die je graag deelt? Reageer onder dit blog.
door: Ineke Kouwenberg
