[opvoedblog] Heb ik genoeg gedaan?

Van baby naar brugpieper. De tijd gaat snel. Veel te snel soms. En net als je je afvraagt: ‘heb ik mijn kind wel genoeg meegegeven?’ zie je het voor je ogen gebeuren. Een herkenbaar en geruststellend blog van Marjolijn. Moeder van 3.

Nog even en mijn man en ik vieren ons huwelijksjubileum. Ik duik daarom in wat oude fotoalbums. Wat is de tijd snel gegaan! Ik zie onze trouwfoto’s. Wat waren we nog jong! En wat voelde het leven anders. Het was zoveel simpeler als pasgetrouwd stel zonder kinderen. Dan komen de babyfoto’s van de oudste, 11 jaar geleden alweer. Ik zie dezelfde ogen, maar ik kon me geen voorstelling maken van de bijna-brugpieper die hij vandaag is. De middelste, nu 9, kwam er vrij snel achteraan. Met weemoed denk ik terug aan de bakfiets met kleuter en peuter erin. Hoe we een rondje maakten langs de speeltuinen in de wijk.
Inmiddels ben ik moeder van 3. De babyfoto’s van de jongste lijken nog recent, maar volgend jaar gaat ze ook naar school. Terwijl we ons voor de oudste oriënteren op middelbare scholen.

Op de info-avond voor groep 8 bekroop me een ‘sense of urgency’

Op de informatieavond van groep 8, waar de volgende fase wel erg serieus klonk, bekroop me opeens een soort ‘sense of urgency’. Wat gaat is het snel gegaan. Wat wil ik nog allemaal met ze doen nu ze nog ‘klein’ zijn? Waar voelen ze zich straks als pubers te groot voor? Die speeltuintjesroutes ligt ook al jaren achter ons. En op Prinsjesdag met zijn allen naar een pretpark willen ze dan vast ook niet meer.

Heb ik mijn pubers straks meegegeven wat ze nodig hebben?

Dan dringt zich een belangrijker vraag op. Heb ik ze meegegeven wat ze nodig hebben? Was het genoeg? Straks zelfstandig naar school fietsen, dat gaat wel lukken. En zelf plannen en leren, daar zijn we mee aan het oefenen. Komt ook wel goed. Maar zijn dat de belangrijkste dingen? Wat wil ik ze echt nog meegeven, in deze fase dat ik nog net meedoe als ouder?

Wat hoop ik en droom ik voor mijn kinderen? Ik droom
…dat ze voor zichzelf op komen, maar ook voor anderen.
.. dat ze vertrouwen in de wereld hebben, en ook in zichzelf.
.. dat ze de wereld een beetje mooier maken en
.. dat ze als het leven tegenvalt een schouder hebben om op te huilen. Of zelf een schouder zijn. 

Mooie gedachten. Ik droom liefst nog even verder, maar een huilbui van de jongste haalt me weer terug in het hier en nu. Ik probeer haar te troosten en ondertussen te koken. De middelste moppert omdat haar huiswerk lukt niet zonder de juiste inlogcode. De oudste komt natgeregend en hongerig thuis van een voetbaltraining. 

Ik voel een ontplofmoment aankomen. Van de kinderen of van mezelf. Weg mooie dromen…..

Maar het gaat anders. Ik word verrast. De oudste neemt zijn verdrietige kleine zusje in zijn armen en ze laat zich troosten, komt tot rust bij haar grote broer. Tussendoor helpt hij zijn andere zus met het inloggen. Zij maakt snel haar huiswerk af.

Even later zitten we samen aan tafel. Dit is geen droom, dit is het hier en nu. En ik ben trots op dit stel. Ze hebben elkaar. Samen komen ze er wel. 

Door: Marjolijn Vreeken

Marjolijn

Marjolijn

Marjolijn Vreeken woont sinds 2006 in Ypenburg. Ze is getrouwd met Chris en moeder van een zoon en twee dochters. Binnen HECHT is Marjolijn actief als teamleider. Ze is daarnaast actief betrokken bij o.m. Ladies Night Ypenburg en opvoedcursus JONGleren.

Meer blogs

[column] In de piepzak

‘Ik hoor echt niks’ zei m’n man vorige zomer. Net als het jaar daarvoor. Maar sinds dit voorjaar hoort hij ‘m eindelijk ook: de pieptoon.…