Ineens was ze er: de curlingmoeder. Dankzij Juf Ank uit de tv-serie de Luizenmoeder. Een curlingmama werkt zich uit de naad om alle oneffenheden voor haar kroost weg te bezemen, zodat haar spruitjes probleemloos door het leven kunnen glijden. Herkenbaar. Doe ik dat ook? En zo ja, kan het ook anders?
Types ouderschap, daar staan mamatijdschriften altijd al vol van: ‘dolfijnenmoeder of tijgermama? Doe de test!’. Sinds kort komt ook de curlingouder regelmatig langs. Voor wie het niet kent: curling is een sport waarbij teamleden met een glijdende schijf mee rennen, terwijl ze het ijs met bezempjes te lijf gaan. Het doel is de baan zo glad te maken, dat de curlingschijf zover mogelijk door kan glijden.
Dat is precies wat een curlingouder doet: de weg voor het kind zo gladjes mogelijk maken. Vriendjes, sport, manieren, schoolresultaten … alles tot in de puntjes bedacht en geregeld. Zodat het kind probleemloos door het leven glijdt. Zonder obstakels.
Met een bezempje voor m’n kids uit
Ik zie het voor me, ik met een bezempje voor m’n kids uit op de ijsbaan. Hilarisch, maar ook best confronterend. Herkenbaar ook. Ik zie het bij anderen. Als in de groepsapp een ouder naar het opgegeven huiswerk vraagt, in plaats van het aan haar kind te vragen. Mama regelt het wel.
En ik zie het bij mezelf, curlinggedrag. Laatst nog, toen ik de juf vroeg of mijn zoon wat meer vooraan mocht zitten, omdat de afspraak met de oogarts nog een paar weken op zich liet wachten. Best handig, zo’n moeder die dingen voor je regelt, maar kan hij zoiets inmiddels niet zelf aangeven? Ik krijg er toch wat ongemakkelijke gevoelens bij. En mijn zoon duidelijk ook. Hij vindt het best gênant als ik met de juf kom praten.
Tijd voor een andere rol voor mij? Maar wat dan?
Stop met vegen, help ze klauteren
Berthold Gunster* komt met een idee wat me wel aanspreekt. Hij vergelijkt opgroeien met bergbeklimmen. Als ouder ben je daarbij geen gids en al helemaal geen obstakelveger. Nee, je bent een sherpa. Sherpa zijn lokale bewoners van Nepal, zij helpen bergbeklimmers de top te bereiken. De bergbeklimmer heeft een doel en kiest de route, de sherpa begeleidt, geeft advies én draagt de bagage.
Als ouder hoef je de route van je kind niet obstakelvrij te maken. Liever niet zelfs, hobbels horen bij het echte leven. Het is veel beter om kinderen te helpen er overheen te klauteren. Zij bepalen de route, jij begeleidt. Als een sherpa. Het is goed voor hun autonomie, geeft een gevoel van erkenning en competentie.
En als ze uitglijden? Dan vangen wij ze op.
Loslaten is best moeilijk
Een moeder in de rol van sherpa, dat klinkt voor mijn groep 7-zoon wel aantrekkelijk. Als je bijna naar de middelbare school gaat, is het fijn als je leert zelfstandig(er) te zijn. Mijn perfectionistische groep 5-dochter wil dit ook vast proberen. En nu ik erover nadenk, mijn eigenzinnige peuter kiest ook liefst haar eigen route.
En ikzelf dan? Ben ik liever de gids dan de sherpa? Vind ik het zelf soms lastig om ze los te laten? Dienend leiden is best moeilijk voor een perfectionistische moeder als ik.
En wie is eigenlijk mijn sherpa? Wie vangt mij op? Ja, dat moet ik dus nog even regelen.
—-
Door Marjolijn Vreeken
Gebruikte bronnen:
- *Lastige kinderen, heb jij even geluk! Berthold Gunster (omdenken.nl/winkel/lastige-kinderen-heb-jij-even-geluk-1)
- blog: Power to the mama’s
